De Transitie
DE PLEISTER
Nadat Nienke uit de kast was begon het voor mij. Eerst heel dapper wij komen hier door! Ik zei ook als eerste dat de kast leeg moest en hup meteen de kogel door de kerk. Ook qua werk vond ik dat deze zo snel mogelijk op de hoogte moest zijn. In mijn beleving trek je een pleister er snel af en niet langzaam. Maar bleek op sociaal gebied toch best een uitdaging. Hand in hand lopen had ik in het begin best moeite mee, soms reageren omstanders toch best negatief "de ogen branden in je rug." Ook mijn emotie liep het dwars door elkaar. Van verdriet naar boos van onbegrepen naar bang. De contrasten waren heel groot op elk vlak. Wat is liefde wat wil ik, kan ik dit ,wil ik dit ?
HET VUMC
Alle aandacht ging naar haar en zelf nam ze thuis ook de aandacht. Ze deed haar best wel hoor echt maar aandacht geven plan je niet die geef waar nodig. Daar ging het ook veel op fout. We begrepen elkaar niet en soms begrepen we onszelf niet. Samen naar het Vumc de gesprekken aan die best prettig aanvoelde. Nienke ook weer liet landen. Dat ik erg realistisch ben en de soms rooskleurige bril van haar kon bijstellen. Hoe dan ook dit gaf ons ook weer begrip voor elkaar we maakten van een Vu dag dan ook maar een feestje.
DE MENINGEN
Maar veel bleef voor mij een uitdaging zeker naar de buitenwereld. Meningen van familie vrienden of collega’s zijn soms gewoon dom en belerend. Als je uit emotie iets roept betekend dat niet dat daar meteen een politiek correct antwoord op geven moet worden waar ik me op moet gaan verdedigen. Ook dat iedereen denkt dat ik maar naar hulpverleners moet gaan en praten. Ik moet weten wat ik wil en dat kost tijd. Ik had op dat moment daar absoluut geen behoefte aan en nooit gehad. Allemaal goed bedoelt natuurlijk. Gelukkig zaten er ook pareltjes tussen en die ben ik echt dankbaar.
VERBINDING
Ik ben zelf dingen gaan ondernemen voor ontspanning zonder haar. Na twee jaar uit elkaar groeien heb ik zonder valse beloftes te maken gezegd we gaan gewoon weer leuke dingen doen wat ons altijd verbonden heeft. Ik zeg niet dat ik blijf, we kijken gewoon hoe het gaat. We zijn zo lang samen dit is thuis voor mij dat gooi ik niet zomaar overboord. En we houden echt van elkaar. Maar of dit een haalbaar iets ging worden dat wist ik niet. Door een zekere mate van vrijheid en plezier die we elkaar gunde kwamen we tot rust. Ik liet haar haar transitie zelf handelen. Ik sta haar bij als het nodig is.
DE RUST
Zelf ben ik tot rust gekomen door te praten met elkaar en vrienden. Door dingen te blijven doen die je als stel altijd deed en niet altijd te zwaar op de hand te zijn. De transitie niet leidend te maken in ons leven want dat doet het heel snel. Dan trek ik echt aan de rem. Door zelf te groeien, accepteren, omarmen en opnieuw te kiezen voor ons en haar. Mensen lezen graag drama ja die was er ook bij ons maar we zijn er door gekomen. Laten we zeggen dat tranen hier meer gevloeid hebben dan de vloer aan kon en de muren doofstom zijn. Pijn vergeet je gelukkig snel als er iets moois tegenover staat...... Elisabeth